W przypadku choroby polskie pracownicy mogą być uprawnieni do dalszego wynagrodzenia przez niemieckiego pracodawcę przez okres do sześciu tygodni. Reguluje to niemiecka ustawa o wypłacie wynagrodzeń w dni świąteczne i w przypadku choroby (Entgeltfortzahlungsgesetz).
Jakie są wymagania prawa pracy w zakresie ciągłego wynagrodzenia w przypadku choroby?
Powiadomienie i zobowiązanie pracownika do przedstawienia dowodów
Jakie są wymagania niemieckiego prawa pracy w zakresie ciągłego wynagrodzenia w przypadku choroby na terenie Niemiec?
Warunkiem wstępnym uprawnienia do dalszego wynagrodzenia w przypadku choroby w Niemczech jest to, że stosunek pracy musi istnieć przez co najmniej cztery tygodnie bez przerwy przed rozpoczęciem niezdolności do pracy. W ciągu pierwszych czterech tygodni nie tylko polski pracownik nie otrzymuje od pracodawcy dalszego wynagrodzenia, jeżeli jest on nieobecny w pracy z powodu choroby.
Jeżeli pracownik jest ponownie niezdolny do pracy z powodu tej samej choroby, nie traci on swoich uprawnień przez kolejny okres nie dłuższy niż sześć tygodni z powodu ponownej niezdolności do pracy, jeżeli
nie był niezdolny do pracy przez co najmniej sześć miesięcy przed ponowną niezdolnością do pracy z powodu tej samej choroby, lub
od początku pierwszej niezdolności do pracy z powodu tej samej choroby upłynęło 12 miesięcy.
Ponadto, pracownik nie mógł sam spowodować swojej niezdolności do pracy. Na przykład, pracownik, który podczas pijanego wypadku drogowego w Niemczech czy w Polsce, w którym uległ zranieniu, jest odpowiedzialny za swoją chorobę. Jeżeli pracownik jest uczestnikiem fizycznej konfrontacji, którą rozpoczął lub sprowokował, wynikające z niej dni nieobecności z powodu choroby są również wynikiem jego własnej winy. Niemiecki pracodawca nie musi nadal wypłacać wynagrodzenia.
Z drugiej strony, niezdolność do pracy jest w Niemczech uznana, która występuje w wyniku nielegalnej sterylizacji lub niezgodnego z prawem usunięcia ciąży. To samo dotyczy aborcji, jeżeli ciąża zostanie przerwana przez lekarza w ciągu dwunastu tygodni od poczęcia, kobieta w ciąży zażąda aborcji i przedstawi lekarzowi zaświadczenie, że zwróciła się o poradę do uznanej poradni co najmniej trzy dni przed zabiegiem.
Ile wynosi dalsza wypłata w Niemczech w przypadku choroby?
Przez okres sześciu tygodni pracownik musi nadal otrzymywać należne mu wynagrodzenie za regularne godziny pracy, do których jest uprawniony. Wynagrodzenie nie obejmuje jednak dodatkowego wynagrodzenia za nadgodziny i świadczeń za wydatki poniesione przez pracownika, o ile prawo do nich w przypadku niezdolności do pracy jest uzależnione od tego, czy pracownik rzeczywiście poniósł odpowiednie wydatki, a pracownik nie ponosi takich wydatków w czasie niezdolności do pracy. Jeżeli pracownik otrzymuje wynagrodzenie na podstawie wyniku pracy, obliczenie powinno opierać się na średnim zarobku osiągalnym przez pracownika w normalnym czasie pracy, do którego jest uprawniony.
Powiadomienie i zobowiązanie pracownika do przedstawienia dowodów
Pracownik jest zobowiązany do natychmiastowego poinformowania niemieckiego pracodawcy o niezdolności do pracy i jej prawdopodobnym okresie trwania. Szczegółowe regulacje w tym zakresie znajdują się zazwyczaj w podstawowej niemieckiej umowie o pracę lub w odpowiednim niemieckim układzie zbiorowym pracy.
Zasadniczo obowiązuje następująca zasada: Jeżeli niezdolność do pracy trwa dłużej niż trzy dni kalendarzowe, pracownik musi dostarczyć zaświadczenie lekarskie (tzw. Arbeitsunfähigkeitsbescheinigung) potwierdzające istnienie niezdolności do pracy i jej prawdopodobny czas trwania nie później niż w następnym dniu roboczym. Odbywa się to regularnie poprzez przedstawianie tzw. żółtej kartki, tzn. zaświadczenia o niezdolności do pracy, wydawanego pracownikowi przez niemieckiego lekarza. W przeciwnym razie, pracodawca w Niemczech może dochodzić prawa do zatrzymania. Pracownikomi grozi również upomnieniem, a nawet wypowiedzeniem stosunku pracy.
Pracownik zachoruje w Polsce
W przypadku choroby za granicą, na przykład w Polsce, pracownik musi poinformować niemieckiego pracodawcę o niezdolności do pracy, prawdopodobnym czasie jej trwania oraz miejscu zamieszkania za pomocą możliwie najszybszego sposobu jej przekazania. Pracodawca w Niemczech musi ponieść koszty związane z przekazaniem tych informacji. Obowiązek poniesienia kosztów przez niemieckiego pracodawcę powoduje, że polski pracownik musi wybrać najszybszą możliwą metodę przekazania informacji, niezależnie od powstałych kosztów. Z reguły powinna to być rozmowa telefoniczna. Tylko w wyjątkowych przypadkach e-mail lub faks lub pisemna komunikacja drogą lotniczą daje możliwość szybszego dostarczenia informacji pracodawcy.
Obowiązek jak najszybszego udzielenia informacji nie zwalnia z niemieckiego obowiązku przedstawienia dowodu. W szczególności, pracownik jest również zobowiązany do terminowego przekazywania pracodawcy zaświadczenia o niezdolności do pracy.
W przypadku choroby w Polsce, polski pracownik ma ułatwioną możliwość spełnienia obowiązku dostarczenia tego dowodu. Może on spełnić obowiązek dostarczenia dowodu, przedstawiając polskie zaświadczenie o niezdolności do pracy, wydane przez polskiego lekarza, polskiemu zakładowi ubezpieczeń zdrowotnych na miejscu, zamiast wysyłać je pracodawcy w Niemczech. Następnie pracodawca zostaje poinformowany przez niemiecki zakład ubezpieczeń zdrowotnych, który z kolei został poinformowany przez polski zakład ubezpieczeń zdrowotnych.
Wartość dowodowa świadectwa niezdolności do pracy wydanego w Polsce jest wysoka. Nie wystarczy, jeżeli niemiecki pracodawca przedstawi i udowodni jedynie okoliczności, które budzą poważne wątpliwości co do jego niezdolności do pracy. Pracodawca musi raczej przedstawić dowody, które sąd niemiecki może uznać, że pracownik nieprawidłowo zgłosił stwierdzoną niezdolność do pracy, tj. że symulował ją.